Bendeniz şimdi ne yapıyor?

Türkçe sözlü pop müziğin günümüzde bu kadar güçlü olmasını sağlayan etkenlerden biri 90’lardaki üretimlerdi. Bendeniz’in her biri hit olan şarkıları barındıran ilk albümü “Bendeniz I” de 1993 yılında çıktı. Siyah küt saçı, koyu renk ruju ve simsiyah kıyafetleriyle Bendeniz, “Ya Sen Ya Hiç”, “Ağlayayım mı?”, “Müjdeler Ver” gibi zamansız şarkılar seslendirdi. Şarkıcı, sesini nasıl keşfettiğini şöyle anlatıyor:

“Sesimin güzel olduğunun farkında bile değildim. İsviçre’de doğup büyüdüğüm için Türkiye’ye bir süreliğine gelmiştim. Arkadaşımın doğum gününde de bir mekana gitmiştik. Nedense, sahneye çıkmam için çok ısrar ettiler. O gün Raks Müzik’in yetkilileri oradaymış ve beni dinlemiş. Sonrasında benimle görüşmek istediler. Ben kaçtım, onlar kovaladı.

Bu bir mücadeleye dönüştü ve sonunda ‘Tamam’ dedim. Türk filmlerindeki gibi bir şey yaşadım ve albüm çalışmalarına başladık. Kenarda şarkı olduğunu bilmediğim birtakım yazılarım vardı. Onların gayet başarılı şarkılar olduğunu stüdyoya adım attığımda öğrendim. Ve her şey bir yıl içinde oldu.”

Bendeniz, ilk kez tanındığını albüm çıktıktan bir hafta sonra evden dışarı çıktığı anda karşısında onlarca insanı gördüğünde fark ettiğini söylüyor: “O zaman anneannemle birlikte yaşıyordum. Albümün çıktığının birinci haftasıydı. Bir gün evden çıktım ve kocaman bir kalabalıkla karşılaştım. Önce 5 kişi vardı önümde sonra 50 kişi oldu. 18-19 yaşındaydım ve bacaklarımın titrediğini hatırlıyorum. Zaten albüm çıktığı gün büyük ses getirdi. O yaşlarda bunu hissetmek çok anlaşılır bir şey değil. Sonrasında alışıyorsunuz.”

Bendeniz dövmesi yaptıran hayranlarım var

Bendeniz, profesyonel olarak ilk kez İzmir’de Göl Gazinosu’nda konser veriyor. O zaman 20 yaşında olan sanatçı, büyük bir şaşkınlık yaşadığından bahsediyor:

“Sahneye çıktığımda dizlerim titremişti. Şimdi de o heyecan geçmedi. O zaman hissettiğim şey daha farklıydı. Ben ‘grand tuvalet’ kıyafetimle sahneye çıktım, pespaye şekilde geri döndüm. Çünkü büyük olaylar yaşandı. İnsanlar birbirine girdi. Konseri algılayamadım bile. Büyük bir izdiham oldu. Öyle ki kıyafetimi bile sökmüşler, yerlerde sürünüyordu. Hayatımda hiç unutmayacağım bir gündü. Ondan sonra çok yaşandı benzer şeyler.”

Sanatçı, “O zaman çok tutkulu hayranlar vardı. Sizin dövmenizi yaptıran var mı?” sorusuna şöyle yanıt veriyor:

“Evet, çok fazla var. Bileklerine, kollarına suratımı yaptırmışlar. Evimin kapısını bıçakla adımı kazıyorlardı. (gülüyor) O zamanlar ünlü isimlere ulaşılamıyordu ve çuval çuval mektuplar gönderiyorlardı. Günde 8 saat imza atıyordum. Bir sihir vardı.”Bendeniz, imza imajının nasıl oluştuğunu ise şöyle anlatıyor: “O dönem hoşuma giden her şeyi benimle bağdaşıyorsa hemen kullanırdım. Ama ilk çıkışımda Neslihan Yargıcı’nın çok emeği vardır. Bana baktığı zaman algıladığı şey çok doğruydu. Beni çözdü. Ondan sonra işi daha kolaylaştı. İlk çıkışımda çok güzel bir imaj yarattık. İlk albüm sonrası kendi tarzımı zaten oluşturdum. Ondan sonra da o çizdiğim çizgide gittim.”

Panik atak rahatsızlığımdan bir dönem ara verdim

Bendeniz, en son 3 yıl önce bir “Best Of” albüm çıkardı fakat uzun bir süredir yeni bir müzik üretimi yok. Sanatçı, bu uzun aranın sebebini ise şöyle anlatıyor:

“Panik atak rahatsızlığı geçirdim. O dönem bir şey yapmak istemedim. Kendimle uğraştım. Bir şeyleri zorlamanın da bir alemi yok. Ondan sonra 2000’lere denk geldi ve sektör de değişmeye başladı.

Ama sektörün ne olduğu benim için önemli değil. Bizim işimiz tamamen duygular olduğu için... Şöyle bir şey oluyor, çark hızlı çalıştığı için siz bazen geride kalabiliyorsunuz. Popülerlik zarar görebiliyor. O da zararsa... Ama beni dinleyenlerle aramda hiçbir zaman iletişim kopmadı. Bu tamamen istek meselesi. Bir ara hiçbir şey yapmak istemedim. Uzun zamandır da bir şey yapmıyorum. Demek ki istemiyorum. Eğer fabrikasyon bir şey yapmak isteseydim her yıl bir albüm çıkarırdım. Bunun bana paradan başka ne getiresi olabilir. Bu da kendini tüketmeye girer. Bunu da istemedim.”

Sanatçı, yeni nesil söz yazarları hakkında ise şu eleştiriyi getiriyor: “Şimdi hiç kimse hiçbir şeyi içselleştirmiyor. Duygular o kadar ön planda değil. Eskiden herkesin duyguları çok yoğundu. ‘Canım, aşkım, özledim, yandım’ gibi kelimeler yok oldu. ‘Git, kapıyı vur’ gibi negatif cümlelerle kurulmuş şarkılar ortaya çıktı. Hayatımda olumlu şeyler varken nasıl negatif şeyler yazabilirim? Seni bir şeylere zorluyorlar ve savaş halindesin. O yüzden de bir süredir şarkı yapmak istemiyorum. Eski şarkılarım da böyle gölgelensin istemiyorum.

Rahmetli Kayahan ile bir telefon konuşması yapmıştım, ‘Ne olur, bizim gibi insanlar için yeni bir albüm çıkar da dinleyelim’ dedim. O da ‘Senin gibi insanlar 3-5 tane kaldı. Deniz, kime yapacağım ki bu şarkıları’ dedi. O gün anladım ki doğru yoldayım. Çünkü güzelim şarkıların içine bir şeyleri yapıştırmam gerek. Bu da hoş bir şey olmaz.”

Evde bateri çalmaya başladım

47 yaşındaki Bendeniz, bir süredir yaşadığı İzmir’den İstanbul’a taşındığını ve köpeğiyle sakin bir hayat yaşadığını söylüyor. Şarkıcı, sanılanın aksine sessiz olmadığını şarkılar yazdığını ama bunları toparlamanın daha vakti olduğunu belirtiyor: “Yeni bir şeyler yazıyorum. Hayatta aşk ve duygu anlamında her şey o kadar nötr olmuş ki... Belki bu yüzden bir şeyler beni bunları toparlamak için tutuyor.”

Son zamanlarda evde geçen günlerini ise Bendeniz şöyle anlatıyor: “Evde bateri çalıyorum. O inanılmaz rahatlatıcı ve motive edici... Bunu sahneye yansıtmayı düşünüyorum. Yemek yapmayı çok seviyorum. Mesela sporu da çok severim. Bu işe adım atmadan önce İsviçre’de lisanslı basketbolcu ve futbolcuydum.”

Kendime zarar vermek istemedim

Bendeniz, kült olmuş slow şarkılarını yazmasını sağlayan hissi şöyle tarif ediyor:

“Bence doğuştan üzerimize giydirilmiş bir hediye olarak görüyorum bunu. O dönem değerli olanlar şu an hâlâ bunu koruyor. Besteci olarak da kendimi ifade etmek için çok zaman harcadım. Çünkü o besteleri sahiplenirlerse o işe devam edecektim. Ben değil, şarkılar görünmeliydi. Tamamen ruhtan çıkıyordu. Bunun bir matematiği yok. Maalesef görüyorum beste yapma işini matematiğe döndürdüler. Duygulardan uzaklaşırsınız öyle. Bir gün dünyadan varlık olarak kalksam minimum 100 sene beni kimse unutmayacak. O şarkılarla hatırlayacaklar.”

Sanatçı, kariyerinde sadece müziği ön planda tutmaya çalıştığının da altını çiziyor: “Sadece yapayım, üreteyim, bunu beraber paylaşalım derdindeydim. Başka bir şeylerin beni bozmasını istemedim. Hırslar işin içine girdiği zaman ona göre oynamanız gerek. O yarışın içinde olmadığınız zamansa sizin bir şey üretemediğinizi sanıyorlar. Aslında bu bir tercih. Yaptığınız şey senelere damga vurması gerek. Onu beceremiyorsanız da oturacaksınız. Bu kadar basit. Öbür türlü insan gerçekten çok yıpranır. Ben kendime o zararı vermek istemedim.”

“Harun Kolçak’la çok güzel şeyler paylaştık. Ruhundan koptuğu zaman gümbür gümbür şarkı yapan biriydi. Onlar benden yaşça çok büyüktü ama aynı frekansta buluşuyorduk. ‘Senin şarkıların nasıl tutuyor bu kadar? Bu yaşta nasıl yapıyorsun bunları be kadın?’ derdi.”